Mens en lijden: Geef een teken

Geef een teken

Ze hebben meer dan ooit verloren
De huizen waar ze zijn geboren
Ze hebben alles zien verdwijnen in de zee
Alleen de angst die is gebleven
Waarmee ze verder moeten leven
Want ze zullen nooit vergeten wat verdween

Zij zijn de vaders en de moeders
Die naar hun kinderen blijven zoeken
Die geloven tegen beterweten in
Zij zijn degenen langs de stranden
Met een foto in hun handen
Die door de tranen in hun ogen zijn verblind

Refrein:
Geef een teken
Laat ze weten
Dat ze niet alleen zijn daar
Waar de wereld is vergaan
Geef een teken
Laat ze weten
Dat ze niet alleen daar staan
Waar de wereld is vergaan

Er is nog zoveel om te delen
Wij zijn zo vaak ontevreden
Wij hebben meer dan ooit we hebben nooit genoeg
In welke god wij ook geloven
En welke dromen wij ook dromen
We zijn allemaal gemaakt van vlees en bloed

Refrein

Er is nog zoveel om te geven
En ons hart is niet van steen
Oeh laat ze zien wie wij zijn
Laat ze niet alleen

Refrein (x2)

Geef ze een teken

Mijn mening:
 Ik was 12 jaar toen ik hoorde dat er een aardbeving was geweest op de zeebodem voor de kust van Thailand. Ik zag de ravage en vond het enorm erg. Toen kwam dit liedje uit en ik luisterde er elke dag wel een paar keer naar. Ik stelde me voor hoe het moest zijn om dit mee te maken. In een zee ben ik al geen goeie zwemmer, dus ik veronderstel dat ik weinig tot geen kans maak moest er een tsunami op mij afkomen.
Nadien kwamen de foto's van de ravage die de tsunami aangericht had. Ik zag mensen zoeken naar familie en vrienden. Dan zag je ook mensen die bij hun 'huis' stonden, of bij een familielid die overleden was. Zoveel leed door de natuur, veroorzaakt die ene dag. Als je kijkt naar de foto is het onwerkelijk dat er zo'n grote golf naar het binnenland toe gaat. De angst die de mensen op het moment dat ze beseften dat er een tsunami kwam hadden, valt niet te beschrijven.