Allerzielen
Wanneer ik met mijn mama naar het kerkhof ga om het graf van mijn grootouders te kuisen, zien we bijna nooit volk. Zelf ga ik ook niet zo vaak moet ik toegeven. Maar in het filmpje komt het over alsof het net zo is als vroeger. Als je nu op een kerkhof rondkijkt, zie je enorm veel vuile en vervallen graven. Bloemen zijn helemaal kapot, of er schiet zelfs bijna niets meer over van het mandje. En dan op Allerzielen gaat iedereen plots. Om toch 1 keer in het jaar het graf te kuisen en te tonen dat ze de gestorvenen niet vergeten zijn. Wat ik me voorstel van die dag is dat mensen toch nog altijd in rouw zijn om die persoon en dus een neutraal gezicht moeten hebben. Maar vaak zie ik toch mensen lachen. Als ik naar het kerkhof ga, dan is het om in stilte nog eens te denken aan mijn grootouders en lachen hoort daar niet bij. Het is niet omdat ik weinig ga, dat ik nooit aan hen denk. Voor mij zijn zij mijn God en helpen zij mij door alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten